გერმანიის ნაკრების კრიტიკოსები ყველაზე ხშირად მოიხმობენ ხოლმე თომას მიულერის მაგალითს მას შემდეგ, რაც ბუნდესმანშაფტი ნახევარფინალში დაემშვიდობა ევროპის ჩემპიონატს. ამაში არის სიმართლის მარცვალი - ფეხბურთელი, რომელიც ყოველთვის შესანიშნავად თამაშობს გადამწყვეტ მატჩებში, ევროპის ჩემპიონატზე ვერაფრით გამოირჩა. საკმარისია აღინიშნოს, რომ თომას მიულერს მოწინააღმდეგეთა კარში ერთი გოლიც კი არ გაუტანია.
ევროპის ჩემპიონატზე მიულერი დაახლოებით იმ პოზიციაზე თამაშობდა, რა პოზიციაზეც ირჯებოდა კლუბში, მიუნხენის "ბაიერნში". აი, მარიო გომესი კი ნაკრებში იდგა იმ პოზიციაზე, სადაც ამ ბოლო დროს შედარებით იშვიათად თამაშობს. და მაინც, მარიომ უკეთესად მოახერხა ადაპტაცია.
"ბაიერნში" საჭიროების შემთხვევაში მიულერის ნომინალურ პოზიციას იკავებდნენ კოშტა, კომანი, გიოტცე ან სხვა რომელიმე ფეხბურთელი. ევროპის ჩემპიონატზე კი მიულერს ჰქონდა ერთი გამოკვეთილი პოზიცია. ის მოკლებული იყო საშუალებას, ხშირად ეცვალა ადგილი და ეძებნა საგოლე შანსები საჯარიმო მოედანს გარეთ, რაც მისი საყვარელი ხელობაა.
ციფრების ანალიზი გვიჩვენებს, რომ ევროპის ჩემპიონატზე მიულერი არ თამაშობდა სტატისტიკურად იმაზე ცუდად, ვიდრე "ბაიერნში". აგერ, ერთი მაგალითი. თამაშის განმავლობაში ის ბუნდესლიგაში კარში საშუალოდ სამჯერ უტყამდა, ევროპის ჩემპიონატზე კი ეს მაჩვენებელი 3,33-მდე გაიზარდა.
სამართლიანობა მოითხოვს აღინიშნოს, რომ ევროპის ჩემპიონატზე თომასს თავი არ დაუზოგავს. მაგალითად, იტალიასთან მატჩი ავიღოთ. მწვრთნელის მითითებით ის მიმართავდა პრესინგს არა ცენტრალური მცველების წინააღმდეგ, არამედ, ჯაკერინის არ აძლევდა ხშირად საშუალება, გაეკეთებინა მწვავე პასი.
მიულერი ყველაზე კარგად თავს მაშინ გრძნობდა ევროპის ჩემპიონატზე, როცა ის წყვილში იყო მარიო გომესთან. ძველ ბავარიელებს ძველი ურთიერთგაგებიდან რაღაც შემორჩათ. იყო რამდენიმე ძალიან კარგი მომენტი ამ ფეხბურთელების შესრულებით.
ძალიან კარგი იქნებოდა გერმანიის ნაკრებისათვის, მიულერს ბუნდესმანშაფტის მთავარი მწვრთნელის, იოახიმ ლიოვის მხრიდან მეტი თავისუფლება რომ ჰქონოდა. ზემოთაც დავწერეთ - ის თითქოს, მიჯაჭვული იყო ერთ ადგილს, არ მანევრირებდა ისე, როგორც ადრე.
გერმანიის ნაკრებში მწვრთნელის დავალების გარეშე არაფერი ხდება. როგორც ჩანს, ეს ლიოვის დავალება იყო. დავალება, რომელმაც ვერანაირად ვერ გაამართლა. ამით მიულერმა დაკარგა თავისი საუკეთესო თვისებები.
სპეციალისტები კითხულობენ, თუ რატომ დაეცა ევროპის ჩემპიონატზე მიულერის დარტყმების ეფექტიანობა. სტატისტიკას თუ გადავხედავთ, ეს მართლაც ასეა. თუ გერმანიის ნაკრებში მისი დარტყმული ბურთების 30 პროცენტი მიდიოდა მოწინააღმდეგის კარის ჩარჩოში, ბუნდესლიგაში ეს მაჩვენებელი 50,5 პროცენტია.
საქმე ისაა, რომ ევროპის ჩემპიონატზე მოწინააღმდეგეებმა თუ ლიოვის მიერ არჩეულმა ტაქტიკურმა სქემამ თითქმის მთლიანად გამოდევნა მიულერი საჯარიმო მოედნიდან. მის მიერ განხორციელებულ შორეულ დარტყმებს კი სიზუსტე აკლდა.
აუცილებლად უნდა ითქვას პარტნიორთა შესახებაც. მათ მიულერს მხარი ვერ აუბეს. მაგალითად, გერმანიასთან მატჩში თომასი აკეთებდა იმას, რაც ყველაზე მეტად უყვარს - იხსნებოდა ხაზებს შორის. როცა იგი უკან ჩამოდიოდა, წარმოქმნილ ვაკუუმს ვერავის ავსებდა.
კიდევ ერთი თვისება, რამაც დაღი დაასვა მიულერის თამაშს ევროპის ჩემპიონატზე, ესაა ამ შესანიშნავი თავდამსხმელის დიდი სიჯიუტე. მიულერმა არ მოინდომა საკუთარი სათამაშო სტილის შეცვლა. მან ითამაშა ისე, როგორც თამაშობს - ხოლმე - არა სუფთა თავდამსხმელად.
"ის დიდებული შემტევია, ჩემი მეგობარია. რასაც ვურჩევდი, ერთადერთი ისაა, რომ ოდნავ ნაკლებად ჯიუტი იყოს. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ის ცუდი ბიჭია. უბრალოდ, ხასიათის თვისება აქვს ასეთი." - თქვა მიულერის თაობაზე გერმანული ფეხბურთის ლეგენდამ, მიროსლავ კლოზემ.
და მაინც, თომას მიულერის ჩამოწერა არაფრით შეიძლება. ის კვლავ რჩება გერმანიის ნაკრებისა და მსოფლიო ფეხბურთის ერთ-ერთ მთავარ ვარსკვლავად. მსოფლიოს ჩემპიონატის დაწყებამდე ბევრი აღარ დარჩა.
ადვილი წარმოსადგენია, როგორ ელის მუნდიალს მიულერი. ეს ხომ მისთვის რეაბილიტაციის შესანიშნავი საშუალება იქნება. ასევე კარგი საშუალება იქნება გერმანიის ნაკრებისთვისაც. ვნახოთ...
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
